Od Mirajane do Lexie

Moja noc byłaby spokojna, gdyby nie pewien problem... Pewien wielki problem. Zwykle, przed snem nie zamykam okien, bo mam pokój bardzo wysoko, przez co nikt o zdrowym by się tu nie włamał. Za samo wtrącenie nieznanej osoby spoza zamku do pokoju rodziny królewskiej, było karane odsiadką w lochach. Wypoczywałam w spokoju, a dzień zbliżał się wielkimi krokami. Chciałam obudzić się jak najwcześniej, abym mogła zająć się książkami. Mam dość lekki sen, więc od razu usłyszałam jakieś szuranie i dźwięk otwierania mojego okna. Zerwałam się, celując otwartymi dłońmi w pana nieproszonego. Nie znosiłam nieznanych mi osób, które wchodziły do mojego pokoju jak gdyby nigdy nic. Napastnik nagle zaczął iść w moją stronę z czymś ostrym w dłoni. Zamknęłam oczy, a moje dłonie zaczęły błyszczeć błękitną aurą. Gdy je otworzyłam, kilka lodowych sopli poleciało w stronę. Przebiło mu dłoń i ramię. Jednak... Jego ciało po chwili po prostu wypchnęło ciało obce, a sople uderzyły o ziemię, znikając powoli w kałuży. Popatrzyłam na to, a potem zwróciłam oczy na gościa. Nagle drzwi się otworzyły. Ujrzałam służkę i dwóch najbardziej zaufanych gwardzistów. Tajemniczy rycerz ruszył w stronę napastnika, który wyskoczył jak strzała z okna i znikł z pola naszego widzenia. Lexie, którą lubiłam, ze względu na to, że była dziewczyną, ruszyła w moim kierunku i klęknęła przede mną.
- Wszystko w porządku, wasza wysokość? Nie zrobił waszej wysokości krzywdy? Czego od waszej wysokości chciał? - rzekła, a przy tym przyglądała mi się.

Wzięłam głęboki oddech i dałam jej znak, aby wstała. Ta wykonała polecenie, a potem nadal patrzyła na mnie zmartwiona. Uśmiechnęłam się delikatnie.

- Wszystko jest dobrze. A teraz, proszę, opuść moją sypialnię i zaraz wyjdę na śniadanie. - powiedziałam.

Gwardzistka opornie opuściła sypialnię. Wtedy, ja podeszłam do okna i rozejrzałam się. Nie widziałam tego osobnika, który mnie napadł i też tego, który za nim pognał. Westchnęłam. Ubrałam jakąś zwykłą, błękitną suknię, na którą nałożyłam płaszcz z futrem i kaptur. Tiarę też umieściłam na głowie. Nie zapomniałam przypiąć do pasa mojej księgi i różdżki. Potem wyszłam z pokoju i spojrzałam na gwardzistkę.

- Możemy iść. - powiedziałam.

Lexie kiwnęła głową, a podczas kroczenia korytarzem, niespokojnie się rozglądała i czujnie pilnowała mojego otoczenia. Westchnęłam.

---

Weszłam do sali stołowej. Moja rodzina już tam siedziała. Zasiadłam po lewicy ojca, a Lexie ukłoniła się do króla. Przegryzłam wargę. Już wiedziałam do czego to zmierza. Mój ojciec jest bardzo nadopiekuńczy. Teraz to nawet już do pałacowych ogrodów nie wyjdę...

- Księżniczka Mirajane została dzisiaj zaatakowana w jej własnej sypialni. - rzekła gwardzistka.

- Słucham!? Gdzie była straż?! - wrzasnął mój ojciec. - Mirajane! Znowu nie zamknęłaś okna?! Ile razy można ci powtarzać?! - dodał jeszcze krzykiem.

Prychnęłam i nie odezwałam się. Nie mam zamiaru się mu tłumaczyć. On tylko mnie przetrzymuje w zamku i nie wie, że chcę kiedyś opuścić te mury. Może nawet na zawsze. Nie zniósłby tego, że jego pierworodna w pewnym sensie nie chce być królową. Z cichym westchnięciem spojrzałam na Lexie, a potem odwróciłam wzrok. Wiem, że to jest jej zadanie... Ale czy to dobrze, że to zrobiła?

< Lexie? Milcia ma fosia x3 >